Marinus Vlemmix groeide op in het Deurnese kerkdorpje Vlierden waar ooit een onderwijzer jenever stookte in zijn 'school' zodat de kinderen bijna flauw vielen door de alcoholische dampen die er hingen.
Diezelfde onderwijzer mestte er ook zijn varkens vet met de afval van zijn jeneverstokerij. De varkens wroeten zodanig in het schooltje, dat het op sommige plaatsen op instorten stond.
                                                                                            *
     Ooit moest Marinus, toen hij nog op de lagere school zat in Vlierden, van de pastoorsmeid een paar zakken spek in een diep gat in de grond stoppen. Het spek was afkomstig uit de pastorie waar het, vooral tijdens de slachttijd, bezorgd werd door boeren en burgers. De hoeveelheid voorraad was blijkbaar zo groot geworden, dat het maar eens 'opgeruimd' moest worden.
Marinus was voor de middag op straat aangehouden door de dienstmeid van de pastoor. Ze gaf hem duidelijk te verstaan dat hij, samen met een andere jongen (Jantje van Otterdijk), een groot gat moest graven naast het kerkhof om daar de zakken met spek in de deponeren. De dienstmeid bleef er tijdens 'de werkzaamheden' bij staan om een oogje in het zeil te houden, zodat de twee niets mee konden nemen. Toen het karwei rond het middaguur nog niet af was zei de dienstmeid dat ze na het eten weer terug moesten komen om verder te gaan. Maar toen Jantje van otterdijk tijdens het eten aan zijn vader vertelde over de werkzaamheden bij het kerkhof kreeg hij te verstaan dat hij niet meer terug mocht omdat het schandelijk was om vlees in de grond te stoppen, terwijl er genoeg mensen waren die er om zaten te springen.
Marinus had andere plannen. Hij ging na het eten terug en wist stiekem, toen de dienstmeid even niet oplette, een paar stukken spek onder een heg te gooien. Toen het 's avonds donker was ging hij terug om zijn buit op te halen.

Na de oorlog ging Marinus in Someren wonen. Tegen een bosrand aan, precies zoals in Vlierden. Hij trouwde met een hele lieve vrouw uit Asten die Luus heette maar door Marinus ook vaak Lucia werd genoemd.
Marinus en zijn vrouw waren zeer gastvrij. Als er bezoek kwam, dan werd in de kortst mogelijk tijd de tafel gedekt werd. Eten moest je er, of je wilde of niet.

Hij vertelde wel eens dat hij weer post gekregen had van het een of andere staatshoofd. Ik ging daar maar niet dieper op in, maar jaren later trok hij een kastlade open en daar lagen inderdaad allerlei brieven en kaarten van 'hoogwaardigheidsbekleders'. Zo herinner ik me nog de dankbrief van Bhumibol en Sirikit, want Marinus had de gewoonte om bij huwelijken, jubilea en dergelijke  die lieden een gelukwens te sturen.
Marinus en Lucia hadden overdag van alles te doen, want er liepen kippen, ganzen, konijnen en nog wat andere dieren rond en die moesten verzorgd worden. Toen er onder de blote hemel eens een gans zat te broeden, bouwde Marinus er een afdakje overheen.

Marinus tekende graag. Vooral de laatste jaren van zijn leven tekende hij heel veel. Er kwam geen einde aan. Er lagen stapels tekeningen, waar hij geen weg meer mee wist en ze daarom regelmatig met het oud papier mee gaf. Een paar honderd tekeningen van hem zijn bewaard gebleven.
Klik hier voor tekeningen van Marinus. En hier voor een oud filmpje uit Vlierden.